Wat is dyslexie?
Dyslexie betekent letterlijk beperkt (dys) lezen (lexis). Dyslexie is een specifieke leerstoornis die zich kenmerkt door een hardnekkig probleem in het aanleren van accuraat en vlot lezen en/of spellen op woordniveau, (SDN, 2016).
Mensen met dyslexie hebben meestal niet alleen een hardnekkig probleem met leren lezen, maar ook met spellen. Het lezen verloopt moeizaam omdat er geen goede koppeling wordt gemaakt tussen klanken en letters. Hierdoor hebben mensen met dyslexie moeite om een woord dat ze zien te verklanken en een woord dat ze horen goed op te schrijven. De letter-klankkoppeling komt niet voldoende tot stand en raakt niet goed geautomatiseerd.
Dyslexie levert veel problemen op met het leren van de meeste andere schoolvakken, omdat veel informatie schriftelijk wordt aangeboden en van leerlingen wordt verwacht dat zij hun werk ook op schrift aanleveren. Dyslexie staat los van intelligentie. Wel is de intelligentie van groot belang voor de manier waarop een kind met zijn dyslexie omgaat en de mate waarin de dyslexie belemmerend is voor het verdere functioneren.
Dyslexie is gedeeltelijk erfelijk: vaak komt het bij meerdere leden van een gezin of familie voor. Maar het is ook mogelijk dat dyslexie voor het eerst voorkomt binnen een familie. Ongeveer 7 procent van de basisschoolleerlingen kampt met dyslexie en 3 tot 4 procent heeft een ernstige vorm van dyslexie.
Gelukkig kan dyslexie tegenwoordig worden behandeld. Zorgverleners binnen de vergoede zorg voor kinderen met Ernstige Dyslexie (ED) werken volgens het Protocol Dyslexie Diagnostiek & Behandeling (PDD&B). Behandelingen binnen het protocol zijn gebaseerd op wetenschappelijk onderbouwde uitgangspunten en principes. NKD-gecertificeerde instituten en praktijken leveren informatie over hun behandelingen aan. Hierdoor is een voortdurende kritische evaluatie van de zorg mogelijk.