Dyslexieverklaringen: standpunt NKD

Het NKD vindt, samen met beroepsorganisaties NIP en NVO, dat alleen zorgverleners met aantoonbare kennis van en ervaring in de dyslexiezorg de diagnose dyslexie kunnen stellen. De dyslexieverklaringen moeten gebaseerd zijn op een toereikend psychodiagnostisch onderzoek waaruit de dyslexie blijkt.
In een dyslexieverklaring moet helder worden weergegeven wat de uitkomsten zijn van het dyslexieonderzoek. Naast de diagnose moet ook vastgesteld worden welke zorg of begeleiding noodzakelijk is.

De cijfers in het basisonderwijs zijn bekend. Doordat er ketenzorg van onderwijs naar vergoede dyslexiezorg wordt geleverd, is helder wie wel en wie niet dyslectisch is. In het voortgezet onderwijs is er geen sprake meer van vergoede zorg. Regelmatig lopen kinderen onverwacht vast bij het aanleren van moderne vreemde talen. School of ouders kunnen dan zelf hulp inschakelen. Soms sturen zij aan op een dyslexieverklaring die recht geeft op meer tijd en soms ondersteuning vanuit school bij proefwerken en examens. Het NKD verwerpt deze handelswijze. Dyslexieverklaringen zijn alleen voor personen die dyslectisch zijn.