Ga naar de inhoud
Als het over kwaliteit in dyslexiezorg gaat

NIEUWSBRIEF 21

De inspiratie van… Ilja van Seters

Ilja van Seters is de moeder van Bram (9 jaar) en Vera (11 jaar). Twee jaar geleden werd bij beide kinderen dyslexie vastgesteld. Ilja vertelt over de behandeling en coaching van haar kinderen, de hobbels die ze onderweg is tegengekomen en het plezier dat haar kinderen hebben in verhalen. 

Sinds wanneer is duidelijk dat Bram en Vera dyslexie hebben?

“Ongeveer twee jaar geleden werd duidelijk dat ze beiden wel heel veel problemen hadden met lezen. Onderzoek bevestigde dat er inderdaad sprake was van dyslexie. Na enkele maanden startte hun dyslexiebehandeling.
Idealiter had het onderzoek van Vera een jaar eerder kunnen plaatsvinden. Door omstandigheden zijn we echter gewisseld van school en de overdracht van alles rondom haar leesproblemen is niet helemaal goed gegaan. Omdat er niet een volledig dossier was, voldeed Vera nog niet aan alle testvoorwaarden. Daardoor heeft ze eigenlijk een jaar langer niet de ondersteuning gekregen die ze nodig had.”

Hoe reageerden je kinderen op de behandeling?

“Allebei heel verschillend. Bij Bram was er erg veel weerstand om het thuiswerk te doen. We waren bij wijze van spreken een half uur aan het debatteren voordat hij ermee begon. Op zich vond hij het erg leuk om de tablet te mogen gebruiken, maar als hij te veel fouten maakte of te langzaam was, voelde hij dat als een bevestiging dat hij niet op niveau was. Het zorgde voor veel frustratie, het had een enorm negatieve invloed op zijn zelfbeeld. Vera was bijna het tegenovergestelde. Zij werd juist overijverig, was bijna té perfectionistisch. Ik denk dat zij bezig was met het overcompenseren van haar dyslexie.”

Je hebt op enig moment de behandeling on hold gezet. Waarom?

“Doordat we tijdens de lockdown thuisonderwijs moesten geven, kreeg ik beter inzicht in hoe dingen bij Bram werken. Ik besefte dat de dyslexiebehandeling op een aantal belangrijke punten onvoldoende aansloot op wat Bram nodig had. We hebben een coach gevonden [Mirjam; red.], die erin is geslaagd om zijn weerstand stukje voor stukje ‘af te pellen’. Door haar heeft Bram het vertrouwen gekregen dat hij het wél kan. Zij helpt hem om rust te krijgen in zijn hoofd, waardoor er ruimte is ontstaan om te werken en om zijn gedachten te reproduceren. Mirjam is ervaringsdeskundige. Daarom begrijpt ze goed hoe Bram denkt. Ik merk dat Bram meer in zijn kracht wordt gezet door haar benadering.”

Hoe belangrijk zijn boeken in jouw gezin?

“Ik vermoed dat ik zelf ook dyslexie heb, ook al ben ik er als kind nooit op getest. Op school had ik altijd problemen met taal. Ik kreeg extra begeleiding en na school moest ik eindeloos oefenen met lezen en woordjes. Pas in groep 6 kon ik fatsoenlijk lezen en kreeg ik ook plezier in boeken.  Als je dyslexie hebt, wil dat niet zeggen dat je niet van lezen houdt. Zowel Bram als Vera zijn dol op verhalen en is leuk om te zien dat ze allebei plezier beginnen te krijgen in zelf lezen. Vera verslindt sinds de zomer Dagboek van een muts. Ook Bram is in de kerstvakantie uit zichzelf een boek gaan lezen, zonder dat wij hem hoefden te motiveren. Als moeder ben ik daar super blij mee.”

Wat vind jij het belangrijkste resultaat van de coaching van Bram?

“Tijdens de eerste lockdown was het thuis een gevecht om Bram aan zijn schoolwerk te krijgen. Nu gaat hij meer uit zichzelf aan de slag. En natuurlijk is niet alles in een keer opgelost, Bram heeft nog heel wat stappen te maken, maar hij is beter handelbaar. Er is meer rust en structuur en minder frustratie. Dat is fijn voor de sfeer en de energie in huis. Dat is voor iedereen hier thuis heel erg fijn.”

Voel je je gesteund door school?

“De school heeft de kinderen altijd centraal gesteld, daar ben ik heel positief over. Aanvankelijk hebben we, samen met de school, via de gebruikelijke weg begeleiding gezocht [in de vorm van een vergoede dyslexiebehandeling; red]. Zowel wij als de school zagen dat de behandeling bij Bram niet bracht wat we ervan verwachtten, ook al ging hij qua lezen wel vooruit. Ik ben heel blij dat de school zich open heeft gesteld voor een alternatieve benadering. En zij zijn heus wel eens septisch. Maar dat mag ook, voor hen is dit ook een onbekende weg. Het is fijn dat zij vanaf het begin onze nieuwsgierigheid delen wat de coaching voor Brams ontwikkeling zal gaan betekenen.”

Wat heb je gemist?

“Het heeft mij wel verbaasd dat we zelf aan de noodrem moesten trekken toen we zagen dat het echt niet goed ging met Bram. Daarnaast vind ik het frustrerend om te zien hoe weinig flexibel het systeem in Nederland is. Als je van de gebaande paden wilt afwijken, omdat je denkt dat dat goed is voor je kind, loop je tegen heel veel hobbels op. Bijvoorbeeld financiële hobbels, omdat de gemeente geen contract heeft met de coach. Gelukkig waren er mensen bereid om na te denken over een andere interpretatie van de regels, maar dat zou toch eigenlijk niet de bedoeling moeten zijn?!”

Back to top