O… ZO!

Het NKD zet zich in voor het versterken van de samenwerking in de keten, tussen Onderwijs en ZOrg. Wie zich daar ook hard voor maakt, is Ilse Munnix. Zij is sinds 1 december algemeen directeur van het RID, daarvoor was ze manager jeugdhulp bij ZIEN in de Klas.

Waar komt je interesse in dit werkveld vandaan?

‘Mijn belangstelling voor taalontwikkeling en dyslexie ontstond tijdens mijn studie Kinder- en Jeugdpsychologie. Bij onderzoek dat ik op scholen deed, had ik heel sterk het gevoel: hier gebeurt het. Die ervaring heeft mij gevormd. Mijn vak als psycholoog is razend interessant, maar ik vind het nog boeiender om te bedenken hoe het systeem waarin de zorg zich bevindt tot optimale kwaliteit leidt én hoe onderwijs en zorg elkaar kunnen versterken. Hoe vormen we samen, met ieders specialisme, een systeem dat optimaal functioneert?
Tot 1 december was ik manager Jeugdhulp bij ZIEN in de Klas. Bij ZIEN heb ik met overgave gewerkt, ontzettend veel geleerd en enorm plezier gehad. Afscheid nemen van deze geweldige plek viel niet mee, maar de deur die daarmee opengaat naar het RID voelt ontzettend goed. Ik vind de identiteit van beide organisaties bijzonder, ze vullen elkaar prachtig aan.’

Wat typeert de identiteit van beide organisaties?

‘ZIEN in de Klas is vanuit het onderwijs geboren. Er werken veel leerkrachten die ook orthopedagoog of psycholoog zijn. De organisatie is praktisch ingesteld en gericht op het versterken van het handelen van professionals. De basis van het RID ligt in de zorg. Het is van oudsher een krachtige partij, met ongelofelijk veel expertise. De organisatie is continu scherp op wat wel en niet werkt. Ik vind het krachtig hoe het RID wetenschappelijke inzichten vertaalt naar de praktijk. Zowel ZIEN als het RID willen bijdragen aan de kwaliteit in het veld, daarin hebben zij elkaar echt gevonden.’

Hoe ziet die bijdrage aan kwaliteit eruit?

‘Afgelopen jaren hebben ZIEN en het RID bijvoorbeeld in Lelystad heel intensief vanuit de betekenis samengewerkt in het effectief vormgeven van ondersteuningsniveau 3 op scholen. We zijn beide in staat om over de grenzen van onze eigen organisatie heen te kijken. Daarbij benaderen we elkaar niet als concurrenten, het voelt niet bedreigend. We weten van elkaar waar onze sterke kanten liggen en zien dat onze samenwerking zoveel meer is dan de som der delen. Ook als persoon vind ik het essentieel om bij te dragen aan de kwaliteit van het veld. Deze betekenisverlening kan uitstekend samengaan met het feit dat je een organisatie te managen hebt en zorgt voor een gezonde bedrijfsvoering.’

Wat kunnen we leren van het project in Lelystad?

‘Lelystad is een groot, afgebakend traject, gericht op het versterken van het leerkrachthandelen en de school. We leren hier veel, maar ik denk dat we ook van andere, kleinere initiatieven ontzettend veel kunnen leren. In elke context gaat het erom dat betrokkenen transparant zijn over wat ze van elkaar nodig hebben. Ga daar open het gesprek over aan en durf je ook kwetsbaar op te stellen. Elke situatie vraagt om maatwerk, je moet met elkaar ontdekken wat er nodig is. Dat hoeft niet per se te resulteren in een succeservaring die je eventueel verder kunt uitrollen. Het moet vooral een leerervaring zijn.’

Is er voldoende ruimte voor ketensamenwerking?

‘Mede dankzij het NKD is de dyslexiezorg heel strak georganiseerd en geprotocolleerd. Vanuit het buitenland wordt daar met belangstelling naar gekeken. Het feit dat deze zorg zo duidelijk is afgebakend, is echter ook een nadeel. Want het potje met geld blijft altijd een apart potje met geld. Als aanbieders stonden we de afgelopen jaren in de verdedigingsstand, alsof we moesten uitleggen dat het geld goed besteed werd en dat we echt de goede dingen deden. En helaas moesten we ook vaststellen dat dit niet bij iedereen zorgvuldig gebeurde. Daar hebben we als branche wel last van gehad. Ik heb de indruk dat we nu op een kantelpunt staan en dat we ons als aanbieders beter verenigen rondom de betekenis van ons werk. Er zijn in het land steeds meer mooie voorbeelden van de sterke verbinding die we leggen met het onderwijs. We worden vaker vanuit vertrouwen benaderd en zijn binnen de keten met elkaar in gesprek. Daarin zijn we echt aan het bouwen. Ik ben ervan overtuigd dat we met elkaar veel kunnen bereiken!’

Wat verwacht je hierin van het NKD?

‘Het NKD is altijd sterk geweest in de kwaliteitsbewaking en monitoring van de aanbieders die ondersteuningsniveau 4 aanbieden, ofwel dyslexiezorg. Ik heb de indruk dat het NKD zich steeds meer beweegt richting het onderwijs en een rol neemt in de visiebepaling rondom de keten.
Je ziet dat het karakter van aanbieders verandert, zij worden steeds meer bij andere zaken betrokken en gaan hun expertise breder inzetten. Aanbieders hebben de vrijheid om zich daarin vanuit hun eigen professionaliteit te ontwikkelen. Het is een interessant vraagstuk hoe je in dat proces de kwaliteit bewaakt. Mijn persoonlijke visie is dat hierin een – ingewikkelde – rol ligt voor het NKD.

Teruglezen

In 2021 publiceerden wij een artikel over het project in Lelystad, waarin ZIEN in de Klas en het RID samen optrekken. Gemist? Lees het artikel alsnog.