Praktijk in beeld

In de praktijk Ellen Titre Orthopedagogie en Psychologie werken Ellen en haar man Louis samen. Zij focust met name op de inhoud, hij op juridische, financiële en organisatorische zaken. Het levert een waardevolle synergie op.

Praktijk Ellen Titre Orthopedagogie en Psychologie biedt dyslexiezorg en basis-GGZ, met name in Pijnacker, Nootdorp en Lansingerland. Louis Titre heeft een achtergrond in organisatie- en bedrijfskunde, ondernemingsfinanciering en marketing en sloot zich zes jaar geleden aan bij de praktijk. Hij zegt daarover: “Er komen hier heel veel kinderen met een hulpvraag binnen. Als je ziet dat zij na een traject weer vérder kunnen, dan denk ik: wat leuk is dit! Ik wil graag dat Ellen en haar collega’s hun werk goed kunnen doen en omstandigheden creëren waardoor zij zich volledig kunnen focussen op de kinderen. Ik voel echt een intrinsieke motivatie om mijn vaardigheden en kennis in te zetten, zodat zij dit mooie werk kunnen doen.”

Beleidsregels niet goed toegepast

Juiste omdat het veld zo in ontwikkeling is, is het volgens Louis cruciaal dat je overal bovenop zit. Als voorbeeld noemt hij het CIBG (voorheen: Centraal Informatiepunt Beroepen Gezondheidszorg), dat enkele jaren geleden het maatschappelijk jaarverslag verplicht stelde voor alle jeugdzorgaanbieders. Dus ook voor EED-zorgaanbieders. “Nadat ik me verdiept had in de wetgeving en de beleidsregels bleek dat het CIBG zich niet realiseerde dat niet alle jeugdzorgaanbieders verplicht moeten worden tot een maatschappelijk jaarverslag. Nadat ik hen daarop heb gewezen, hebben ze deze eis bijgesteld voor kleine praktijken. Dat was een goede opbrengst, want vergeet niet: het schrijven van zo’n maatschappelijk jaarverslag is een grote klus. Dat is echt werk voor een bedrijfskundige. Een kleine praktijk heeft zo iemand niet in huis.”

NKD-keurmerk zou moeten volstaan

In alle verantwoording gaat sowieso al veel tijd zitten. Ellen: “Sommige gemeenten stellen eisen die eigenlijk niet realistisch en uitvoerbaar zijn. Dan willen ze bijvoorbeeld dat wij per kind een plan sturen, dat zij vervolgens moeten goedkeuren. Maar daar hebben ze onvoldoende verstand van… We hebben toch een NKD-keurmerk, met bijbehorende onafhankelijke audit? Waarom vinden gemeenten dat niet volstaan?” Louis vult aan: “Ik zou willen dat het NKD-keurmerk een vangnet is, waarmee we kunnen voorkomen dat we met elke afzonderlijke gemeente andere afspraken moeten maken. Maar helaas, diverse gemeenten willen hun eigen mini-audit gaan doen van ons werk en elke casus individueel verantwoord zien. Dat is buitengewoon ondoelmatig, zo kun je je werk niet doen. In de dialoog met gemeenten zeg ik dat ook altijd: mensen, als jullie iets aan te merken hebben over het NKD-keurmerk of hun manier van auditeren, dan moeten we daarover praten met de keurmerkorganisatie. Prima als jullie betere ideeën hebben, maar laten we nou niet allemaal het werk dubbel gaan doen. Dat kost gewoon heel veel tijd en geld. Niet alleen voor ons, maar ook voor de gemeente zelf.”

Minder geld voor de kinderen

Het stoort Ellen ongelofelijk dat er zoveel tijd en geld weglekt door dit soort zaken. “Dat geld kan niet meer worden besteed aan de kinderen voor wie we dit allemaal doen. Wij willen goede kwaliteit bieden voor een redelijk bedrag, en onze medewerkers (het E-team) een marktconform salaris bieden, dat past bij hun kunnen en waar ze normaal van kunnen leven. Zij moeten zich ook kunnen ontwikkelen. In de zorg is het verloop enorm groot. Je ziet dat sommige praktijken behandelaars alleen aannemen op een tijdelijk contract. Financieel snap ik dat wel, maar wij maken andere keuzes. Ik vind het een verspilling van talent als mensen na twee jaar weer vertrekken. Denk eens wat dat betekent voor je continuïteit en de kwaliteit van de zorg. Nee, ik denk dat we onze kinderen het beste helpen met gekwalificeerd, tevreden en loyaal personeel.”

Resultaatbekostiging

Op financieel gebied vraagt ook de resultaatbekostiging, die gemeenten willen invoeren, veel aandacht. “Voor een gezonde bedrijfsvoering moet je dit soort zaken goed uitonderhandelen, want resultaatbekostiging heeft gigantische implicaties! Door deze begrotingssystematiek, waarbij je een groot deel van je geld pas achteraf krijgt, maar ook door eisen van resultaatgarantie en SROI en introductie van een reeks boetebepalingen, worden de risico’s voor een praktijk enorm groot. Het kan voor liquiditeitsproblemen en zelfs faillissement zorgen. Om die risico’s af te dekken, zouden de tarieven tientallen procenten omhoog moeten.” Ellen vult aan: “Gemeenten voeren aan dat die resultaatbekostiging een prikkel zou zijn om ons werk beter te doen. Ik moet zeggen dat ik dat heel vreemd vind om te horen, daar word ik gewoon boos van. Wij zijn de hele tijd bezig om ons werk zo goed als we kunnen te doen. We hebben allemaal een opleiding gevolgd, we volgen nieuwe ontwikkelingen, investeren in nascholing en hebben een kwaliteitskeurmerk als blijk dat wij oog hebben voor veiligheid en kwaliteit.”

Constructieve bijdrage aan de transformatie

Louis’ inspanningen zijn in eerste instantie bedoeld om hun eigen praktijk goed te laten functioneren, maar ook collega-zorgaanbieders kunnen ervan profiteren. Zo zette hij recent nog zijn tanden in de privacywetgeving en de manier waarop gemeenten daarmee omgingen. “Gemeenten vroegen bijvoorbeeld om gegevens van cliënten te overleggen om hen vooraf toestemming te geven voor vergoeding van behandelingen of om deze te kunnen continueren (machtigingsvereiste). Dat zou in sommige gevallen in strijd kunnen zijn met de beroepscode, de AVG en het NKD-beleid. Wij hebben hierover gecommuniceerd met de gemeenten. Zij staan doorgaans wel open voor dergelijke constructieve bijdragen aan de transformatie.”

Ontwikkeling in de sector

Waar nodig kaart Louis zaken ook op landelijk niveau aan, bijvoorbeeld de manier waarop sommige gemeenten invulling geven aan de rol van de poortwachter. “Het NKD heeft onze signalen opgepakt. Er zijn nu bijvoorbeeld bijeenkomsten en een digitaal platform voor poortwachters. Dat doet het NKD goed, zo krijg je ontwikkeling in de sector die ertoe bij kan dragen dat de kwaliteit van de toeleiding naar dyslexiezorg door (gemeentelijke) poortwachters voortdurend verbetert en kinderen de dyslexiezorg krijgen die zij verdienen.”